De Franse succesauteur Erik-Emmauel Schmitt heeft er zijn handelsmerk van gemaakt om voor een breed publiek grote thema’s te behandelen. In Adolf H. vroeg hij zich af wat er was gebeurd als het even net iets anders was gegaan en Hitler aangenomen was op de kunstacademie. Zou de Tweede Wereldoorlog dan niet hebben plaatsgevonden? Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran behandelt dan weer het samenleven met islamitische medemensen. Zwaarwichtige onderwerpen dus, maar luchtig gebracht. Hetzelfde kan gezegd worden over de boeken waarin Schmitt klassieke muziek bij het grote publiek tracht te introduceren. Eerder liet hij Denkend geluid en Mijn leven met Mozart verschijnen, nu ligt Beethoven is dood terwijl er zoveel idioten leven in de winkel (met cd’tje waarop de stukken die in de tekst figureren). In dezelfde reeks zijn trouwens nog boeken over Bach en Schubert gepland.
Beethoven is dood terwijl er zoveel idioten leven — wat een heerlijke titel! — bevat twee teksten. De eerste is een persoonlijke bespiegeling van de auteur over zijn kennismaking met en fascinatie voor de componist. Bij een bezoek aan een tentoonstelling met dodenmaskers komt hij dat van Beethoven tegen, wat bij hem herinneringen opwekt. Hij leerde deze muziek kennen via zijn pianolerares, van wie overigens de uitspraak stamt die de titel leverde, en leefde een aantal jaren intensief met de bekende werken. Toen raakte Beethoven echter op de achtergrond. Interessant is dat Schmitt beschrijft wat de muziek voor hem betekende en hoe die in zijn leven functioneerde, maar echt diep graaft hij niet. Het blijft bij persoonlijke anekdotes en aan het einde van dit deel van het boek verwordt de tekst tot een soort zelfhulpboekje bij het leven. Tenenkrullend is bijvoorbeeld het ‘Credo van de moderne optimist’ dat Schmitt neerpent naar aanleiding van de ‘Ode an die Freude’. De tweede tekst heet ‘Kiki van Beethoven’ en is een theatertekst. Hij bevat de monoloog van een vrouw die, precies zoals de auteur zelf, geconfronteerd wordt met het dodenmasker van Beethoven en daarop haar erg persoonlijke verhaal vertelt. Ze worstelt met zichzelf en haar verleden, maar Beethovens muziek zorgt voor heling. Voorspelbaar en vooral: erg sentimenteel. De slotscène is van een bijna niet te harden tranerigheid.
Echte muziekliefhebbers leren hier niets over Beethoven bij; wie geïnteresseerd is in wat muziek teweeg kan brengen, kan hier terecht voor vlot geschreven gladde praatjes. Nog maar eens wordt duidelijk dat muziek uiterst persoonlijk is en blijkt erover schrijven heel moeilijk. Ofwel wordt het technisch, ofwel al te intiem. Uiteraard hebben veel van de beschreven gebeurtenissen en gevoelens een grote betekenis voor de auteur, de vraag blijft wat je daar als buitenstaander aan hebt, behalve af en toe erg veel gêne. [Carl De Strycker] Hide text

De Franse schrijver (1960) toont wat Beethoven met een mens kan doen. Het eerste verhaal gaat over zijn eigen leven. Zijn kennismaking als puber met Beethoven, tijdens zijn pianolessen, maar ook hoe hij door diens muziek de componist probeerde te doorgronden. Daarna keert hij zich jarenlang af van Beethoven, tot hij op een expositie diens masker ziet. Hij laat Beethoven weer toe en zoekt steun in diens muziek. Het verhaal is een jubelende lofzang op Beethoven: als de grootse componist, als humanist. De stukken op de bijgeleverde cd worden in de tekst uitgelicht. Het tweede verhaal gaat over een oude vrouw die in het reine komt met de zelfmoord van haar zoon door naar Beethoven te luisteren. Ook hier is een masker de oorzaak van de hernieuwde kennismaking. Een onderhoudend verhaal over de invloed van muziek op het doen en laten van de mens. Het boek maakt deel uit van een reeks over musici als levensgidsen; eerder verscheen van dezelfde auteur 'Mijn leven met Mozart'. Een mooi uitgangspunt: muziek als leidraad voor het leven. Schmitt laat de lezer op een boeiende manier kennismaken met zijn Beethoven. Normale druk. Hide text